به یاد روزهای کودکی ام و به وطنم آزربایجان

سحرگاهان،

با طلوع آفتاب مدنیت و ظهور جهان در لباسی انباشته از شقایق سرخ به دیدارت خواهم شتافت.

ای دورترین بعید من!

تا لحظاتی که شوق در آغوش کشیدنت را آبستنم

و گرمی خاکت را

محتاج!

زنده بادا وصل تو

و مرگ بر قلبی که لحظه ای از یاد تو خالی شود،

شوق رهایی ام!

سرشارترین بوسه ها و پر آوازه ترین درودها،

نثارت،

که بلوغم را مدیون عشق توام!

آذربایجانم...

منبع
http://roqayehrezaei.blogfa.com/8801.aspx